CZYLI JAK TO SIĘ STAŁO, ŻE WYLĄDOWAŁAM SAMA Z PLECAKIEM 8 TYSIECY KILOMETRÓW OD DOMU?

Pierwszy raz wyjazd do Azji zaplanowałam w 2020 roku, jednak COVID skutecznie zatrzymał mnie w Europie. Mimo wszystko pomysł ten nieustannie do mnie powracał, chociaż z czasem zdawał się być coraz cięższy w realizacji. Rozchodziło się o pracę, którą niedawno zaczęłam więc urlopu nie było za wiele, a tygodniowy wyjazd na inny kontentent  mijał się moim zdaniem z celem. Dodatkowo kwestia, która budziła we mnie wtedy największy zgrzyt to brak kompana na taką podróż. I tak czas mijał, a ja toczyłam walkę między olbrzymim pragnieniem poznania Azji, a jakże wielkimi dla mojej głowy problemami stojącymi mi na drodze.

I nadszedł taki dzień, w którym dotarło do mnie, że czekając na IDEALNY MOMENT mogę się nigdy nie doczekać.  Jeszcze raz spojrzałam na swoją sytuację i okazało się, że trochę już po pracowałam, więc należy mi się sensowny urlop – jedno z głowy. Pozostawała kwestia towarzysz podróży, chyba wszyscy wiemy  jak to jest, ktoś ma budżet to nie ma czasu, a jak ma czas to często nie ma pieniędzy i tak można się odbijać od różnych totalnie zrozumiałych wyjaśnień, ale problem pozostaje. Jednak oświecona, może niedawno uzyskanym dyplomem studiów inżynierskich, może czymś innym trzymałam się myśli, że jeśli chce tam jechać to po prostu musze to zrobić, zwłaszcza, jeśli 'przeciwności’ są do przeskoczenia. Poczytałam, podowiadywałam się od znajomych obeznanych w tamtych rejonach i okazało się, że nie taka ta Azja straszna i śmiało mogę samotnie udać się w jej przyjaźnie otwarte ramiona. Na pierwszy raz polecono mi Tajlandie jako miejsce bezpieczne i dobrze nastawione na turystyke, a do tego pełne backpackersów.

I tak oto gnana chęcią spełnienia marzenia kupiłam bilety z Berlina do Bangkoku na 20 dniową samotną wyprawę. Dopełniłam formalności, urlopy nowe studia i najważniejsze oswojenie rodziny, że za miesiąc ich ukochane dziecko wyrusza samo hen daleko za morza i oceany. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, jak wiele się o sobie nauczę i że starch przed samotnością szybko minie – bo w Azji ciężko być naprawdę samotynym backpackersem!